مســـافر

 

 

 

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا

نگاه منتـــظــــری حجم وقت را می دید.

و روی میز ، هیاهوی چند میوه نوبر

 

 

 

به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.

 

 

و بوی باغچه را ، باد، روی فرش فراغت

نثار حاشیه صاف زندگی می کرد.

و مثل بادبزن ، ذهن، سطح روشن گل را

گرفته بود به دست

و بـــاد می زد خود را...

مســافر از اتوبوس پیاده شد

چه آسمان تمیـزی!

و امتداد خیـابـان غربت او را برد...