" ونیز " ، یادت هست ،
و روی ترعه آرام ؟
در آن مجادلـه زنگدار آب و زمین
که وقت از پس منشور دیده می شد
تکان قایق ، ذهن ترا تکانی داد :
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست .
همیشه با نفس تـــازه راه باید رفت
و فوتـــــــ باید کرد
که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ .
کجاست سنگ رنـــوس ؟
من از مجاورت یک درختــــــــ می آیم
که روی پوست ان دست های ساده غربت اثر گذاشته بود :
" به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی "
۰ نظر
۱۲ شهریور ۹۲ ، ۱۳:۴۱